Eva is tien jaar als ze wordt aangemeld bij een kinderpsycholoog. Het is een stil en timide meisje, dat een verdrietige indruk maakt. Haar ouders, die tijdens het intakegesprek het woord voeren, geven aan dat Eva geen vrienden heeft en op school erg gepest wordt. De juffrouw heeft dit laatste kortgeleden ontdekt, toen zij Eva na schooltijd huilend en met een bloedneus in het fietsenhok zag liggen. Hoewel ze er aanvankelijk niets over kwijt wilde, vertelde Eva uiteindelijk dat zij door een aantal kinderen van haar klas uitgescholden, tegen de grond gewerkt en in elkaar geslagen was. Het pesten is al langere tijd aan de gang, maar is het laatste jaar wel duidelijk erger geworden. De pestkoppen zijn inmiddels op hun gedrag aangesproken en hiervoor gestraft, maar de juffrouw heeft de ouders van Eva aangeraden om hulp te zoeken voor hun dochter. Zij vindt dat Eva moet leren zich wat weerbaarder op te stellen ten opzichte van haar leeftijdgenoten. De juffrouw heeft niets aan te merken op Eva’s schoolprestaties, maar zij vindt wel dat het meisje door haar extreme verlegenheid in de klas niet altijd optimaal functioneert. Eva praat heel zacht als ze een vraag moet beantwoorden en toen de juffrouw haar laatst vroeg om iets op het bord te schrijven, weigerde ze dit hardnekkig en begon ze uiteindelijk hard te huilen. Haar ouders herkennen deze problemen: ook thuis is hun dochter erg schuchter. Ze durft geen andere kinderen te vragen om bij haar te komen spelen, omdat ze denkt dat die daar toch geen zin in hebben. Als er mensen op bezoek komen, zegt Eva bijna geen woord. Ze gaat dan het liefst naar haar kamer en komt pas weer tevoorschijn als het bezoek weg is. Eva durft het niet aan om een boodschap te doen in de supermarkt. Zij is bang dat iemand in de winkel haar aanspreekt en dat ze dan niet meer weet wat ze moet zeggen. Eva gaat ook niet graag naar een verjaardagsfeest: ze vindt het heel vervelend dat ze zich dan netjes aan iedereen moet voorstellen. Laatst, toen haar nichtje jarig was en vader en moeder klaar stonden voor vertrek, weigerde ze om haar schoenen en jas aan te trekken. Ze werd heel erg boos, maakte veel stampij, maar ging uiteindelijk toch mokkend mee. Alleen thuisblijven is voor Eva overigens geen alternatief, want ook dat vindt ze erg akelig. Ze is bang dat er een enge man komt die haar meeneemt. Deze   angst speelt haar vooral parten als ze ’s avonds naar bed moet. Ze durft niet alleen naar boven te gaan om haar tanden te poetsen en haar pyjama aan te doen. Haar vader of moeder moeten bij haar blijven totdat ze in slaap gevallen is. Als Eva ’s nachts wakker wordt, is ze te bang om in haar eigen bed te blijven liggen. Ze rent dan snel naar de slaapkamer van vader en moeder, gaat daar op een matras op de grond liggen – die daar speciaal om deze reden is klaargelegd – en probeert vervolgens weer in slaap te komen. Vroeger kwam ze altijd bij haar ouders in bed, maar vader heeft gezegd dat ze daar inmiddels te oud voor is. Verder maakt Eva zich grote zorgen dat er iets met vader en moeder gebeurt als deze buitenshuis op pad zijn. Zo was ze laatst in alle staten toen haar moeder wat later thuiskwam van de sportclub. Moeder was na de training gewoon nog wat gaan drinken met een vriendin. Omdat moeders mobiel uitstond en zij dus niet opnam, raakte Eva steeds meer in paniek en was ze ervan overtuigd dat haar moeder was aangereden door een auto en ergens dood of gewond

langs de weg lag. Uiteindelijk bleef ze zo lang doordrammen dat vader met haar naar de sportclub is gereden om te bewijzen dat Eva’s doemscenario helemaal niet klopte. Als Eva rechtstreeks wordt gevraagd of zij het vervelend vindt dat ze voor bepaalde zaken zo bang is, zegt zij dat het allemaal wel meevalt. Als de psycholoog echter doorvraagt, blijkt toch dat ze hinder ondervindt van haar

angsten. Op de vraag of ze het niet jammer vindt dat ze geen echte vrienden heeft, barst ze in huilen uit. Ze geeft snikkend aan dat ze het graag allemaal anders zou willen doen, maar dat ze niet weet hoe ze het moet aanpakken. Haar ouders geven aan dat ze lange tijd hebben gedacht dat Eva’s

angsten vanzelf over zouden gaan, maar zien inmiddels in dat hun dochter echt hulp nodig heeft.