Wat is een angstoornis?

Een angsoornis is wanneer iemand heel angstig is voor bepaalde aspecten. We spreken van een angstoornis wanneer iemand niet meer goed kan functioneren in het dagelijks leven. Angst is een normale reactie bij dreigend gevaar. Het leid tot voorzichtigheid of tot vluchten, en kan dus nuttig zijn als je jezelf moet beschermen. Soms is iemand bang terwijl daar weinig aanleiding voor is.

 

Oorzaak

Er bestaat niet één oorzaak voor angstoornissen. Meestal gaat het om een samenspel van factoren. In het DSM wordende volgende groepen onderdelen onderscheiden: persoonsgebonden factoren, omgevingsgebonden factoren en levensgebeurtenissen. Een angstoornis begint vaak na een ingrijpende levensgebeurtenis, zoals een ernstige ziekte, een sterfgeval, verhuizing of ontslag. Ook iemands persoonlijke eigenschappen zijn van invloed, zoals: slecht voor jezelf opkomen, moeilijk gevoelens uiten en de neiging hebben probleemsituaties en conflicten uit de weg te gaan. Ook kunnen veel angstoornissen ontstaan in de kinderjaren. Kinderen met een geremd temperament hebben een verhoogd risico om later een angstoornis te ontwikkelen. Bovendien kunnen normale angstgevoelens bij kinderen versterkt door de sociale eisen in de pubberteit e leiden tot een sociale fobie. Mensen die zich langdurig zorgen maken, hebben een verhoogd risico op een angstoornis. Mensen met weinig sociale vaardigheden hebben meer kans om een sociale fobie te ontwikkelen. In westerse culturen is een groot deel van het voorkomen van angststoornissen bepaald door erfelijke factoren. Kinderen van ouders met een angstoornis of een psychische stoornis hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van een angsstoornis.

 

Gevolg

Angststoornissen geven vaak enorme gevolgen. Mensen die een angststoornis hebben zijn vaak niet in staat om op vakantie te gaan, te reizen, een sociaal leven op te bouwen of om hun werk goed te doen. Hun angst volgt hun overal en ze proberen zich af te sluiten van alles en iedereen zodat ze zeker weten dat ze zich veilig voelen. Vaak zijn deze mensen bang voor grote menigtes, open ruimten of het kleinste beetje vuil. Ook hebben deze mensen last van slaapproblemen.

 

Behandelwijze

De behandelwijze van een angststoornis is afhankelijk van de soort en de ernst van de stoornis.

Cognitieve gedragstherapie is een van de meest bekende manieren om een angstoornis aan te vechten. Hierbij bekijkt de behandelaar het gedrag van de betreffende patiënt. Ook word hier gekeken naar hoe de patiënt denkt en reageert op specifieke vragen en opdrachten. Vervolgens is het de bedoeling dat de behandelaar het gedrag en de manier van denken van de patiënt veranderd, dit moet er voor zorgen dat de klachten verminderen.

De behandeling; exposure in vivo word ook veel gebruikt om de angststoornis aan te vechten. Hierbij word er geoefend met voorwerpen en situaties waar de patiënt de angst voor heeft. Dit gebeurd in zeer kleine stapjes zodat de patiënt langzaam in aanraking kan komen met het gene waar de patiënt bang voor is. Exposure in vivo staat in werkelijkheid ook voor blootstellen in het echt.

De laatste manier om een angststoornis tegen te gaan is met behulp van medicijnen. Hierbij moet je denken aan kalmerende middelen. Gedragstherapie kan ook gekoppeld worden met medicijnen, dat gebeurd vooral als de patiënt depressief is

 

 

Wat kan je eraan doen?

Er zijn enkele dingen die je met een angststoornis kan doen.

Het belangrijkste wat je kan doen is het opschrijven of typen over waar de angst voor is. Schrijf dan op wat het gevoel is dat jij krijgt als je in aanraking komt met hetgeen dat jij probeert te ontwijken.

Ook is het afentoe goed om te denken aan het 'worst-case' scenario. Hiermee word bedoeld dat je denkt aan het aller ergste wat kan gebeuren en wat te maken heeft met de angst. Tegelijkertijd kan ook gekeken worden naar de reactie die de patient geeft als deze denkt aan hetgeen.

Ook zijn er angsten voor dingen die je kan doen. Hierbij is het mogelijk om juist die specefieke dingen te doen zodat de patient de angst kan overwinnen. Expres fouten maken en kijken wat er dan gebeurd, of zoek naar een situatie die de patient bang maakt en bestudeer zijn/haar reactie.

Een ook wel bekende manier is er over te praten. Iemand die zijn verhaal kwijt kan aan iemand die er verstand van heeft, of iemand die weet wat deze persoon voelt zijn ook manieren om hier mee om te gaan.